17 grudnia w godzinach wieczornych przyjęto tzw. „Pakiet Katowicki”. Jest to dokument końcowy COP w Katowicach i rodzaj „mapy drogowej” dla ustaleń poprzedniego szczytu klimatycznego w Paryżu.
Jak podkreślił prezydent COP, Michał Kurtyka, „gdy na jednej sali znajdują się przedstawiciele 200 krajów, niełatwo dojść do porozumienia nad szczegółową umową o technicznym charakterze. Zrobiliśmy, co było w naszej mocy, aby wysłuchać i uwzględnić wasze wnioski. Zrobiliśmy, co mogliśmy, aby nikt nie poczuł się pominięty”.
„Pakiet Katowicki” podkreśla m.in. konieczność zwiększenia działań zapobiegającym zmianom klimatu. Główny ciężar tego procesu mają ponieść kraje rozwinięte. To na nich spoczywać będzie obowiązek zapewnienia odpowiedniego finansowania i dostępu do niskoemisyjnych technologii państwom rozwijającym się.
Dokument zachęca też kraje do przedstawiania od 2020 r. długoterminowych strategii ograniczenia emisji i z uznaniem przyjmuje strategie już przedstawione. Kolejne powinny być prezentowane co pięć lat.
„Pakiet Katowicki” uwzględnia również deklarację o Solidarnej i Sprawiedliwej Transformacji, a więc konieczność dbania o tworzenie nowym miejsc pracy, tak aby walka ze zmianami klimatu nie odbiła się na kondycji gospodarczej poszczególnych krajów.
Natomiast z powodu stanowiska Brazylii usunięto z dokumentu końcowego COP tuż przed końcem negocjacji rozdział o utworzeniu nowego międzynarodowego mechanizmu handlu emisjami, który miałby ruszyć od 2020 r. Sprawa ma być rozstrzygnięta za rok.
Finalizację rozmów o „Pakiecie Katowickim” opóźniła Turcja, która zażądała by przesunąć ją z koszyka krajów rozwiniętych do koszyka państw rozwijających się. Ma jej to umożliwić zmniejszenie obciążeń transformacji energetycznej, jednak szczegóły nie są znane.
Fot. Pixabay
